مجله خبری تشریفات

آیا اسلام دین مدارا و تساهل است یا خشونت؟
از آیه 26 سوره احزاب[12] که درباره یهودان بنى تشریفات ترحیم مشهد قریظه وارداتی اینگونه برداشت نمى شود که تمامی تشریفات ترحیم مشهد مردان این موسسه قتل عام گردیده باشند. در شرایطی که «الَّذِینَ ظَـهَرُوهُم» را کسانى بدانیم که قول شکنى کرده، در مقابل مسلمان‌ها ایستادند، دو دسته کشته شده و اسیر فی مابین آنان بودند و مضمون‌ اینگونه خواهد شد که از دربین جنگجویان، گروهى را کشتید و گروهى را اسیر کردید. به عبارت دیگر، گروهى از مردان کشته و گروهى از وی اسیر شدند، خیر این که گروهى از بنى قریظه که مردان باشند کشته و تیم دیگر که زنان و فرزندانند اسیر شدند، زیرا ابتداى آیه درباره جنگجویان هست؛ لذا واژه «فریق» در هر دو شکل به مردان جنگ جو تعبیر و تفسیر مى شود.

این گزارش از حیث جمعیتى هم قابل تأمل جدى میباشد؛ چون این تعداد فرد بالغ (در بین هفتصد تا هشتصد) مى تواند بیان کنده جمعیتى حدود چهار هزار نفر باشد در حالى که‌این داده های عددی درباره ی بنى قریظه ـ که فقط یکى از گروههاى حاضر در یثربِ پنج هزار نفرى بودند ـ صحیح به حیث نمى برسد. جالب خیس آن که گفته مى شود بیشتر این جمعیت به دست دو نفر (على(علیه السلام) و زبیر بن عوام) کشته شدند! آیا این خبر براى بد جلوه دادن چهره امیرالمؤمنین جعل نشده میباشد؟

ـ مشکلات جانبى این حادثه چه‌طور قابل حل میباشد؟ جابجایی و زندانى کردن آن تمامی اسیر در منزل یک نفر، عمل ساده اى وجود ندارد. نگهداری از آن ها، تأمین طعام، احتمال فرار و گریز و ده ها خلل دیگر دراین باره متصور میباشد، همانگونه که اعدام صدها نفر در شهرى خرد مانند مدینه، مشکلات بهداشتى زیادى درپی داراست و مى تواند بیمارى هایى را پیشرفت دهد، ولى بیان کننده تاریخ نگاران به این مطالب دقت نداشته اند.

در صورتی‌که اینگونه کشتار بزرگى حقیقت داشت مشرکان و منافقان ساکت نمى نشستند و همانند ماجرا جنگیدن ابن جحش در ماه حرام، حریق زدن نخل ها و وصلت پیامبر با همسر پسرخوانده اش، سر و صدا به پا مى کردند و بیش تر از این داد و فریاد مى کردند.

خداوند متعال فرموده می‌باشد: «هیچ کس گناه دیگرى را به دوش نمى کشد.»[13] نبی آفریدگار هم در قول با مسیحیان نجران تأکید کرد که کسى به خیال جنایت دیگرى مجازات نمى شود. در اتفاق بنى قریظه، تنها یک‌سری نفر از بزرگان این قوم با مسلمان ها دشمنى کردند و سایر با این عمل مخالف بودند یا این که دست‌کم در پیمان شکنى دست نداشتند. کشتن هفتصد یا این که هشتصد بدن به خیال حرکت آن یک‌سری نفر، مخالف احکام اسلام است.

باید دقت داشت که هرچند تمامی تایخ نویسان این کشتار را نقل کرده اند، ولى ریشه آن به راویان قدیمی مانند ابن اسحاق و واقدى برمى گردد. یکى از دانشمندان معاصر با شک و تردید در گزارش هاى ابن اسحاق مى گوید: وی از یهودیان احادیث زیادى نقل کرده و به همین جهت مالک بن انس او‌را دجّال خوانده است. ابن حجر هم مى گوید که ابن اسحاق روایت غزوه هاى یهود را از بازماندگان این قوم گزارش نموده است؛[14] چنان که محمد بن کعب قرظى که در سلسله اسناد روایت بنى قریظه قراردارد، به روایت گویى آوازه دارد.

آیا اسلام دین مدارا و تساهل است یا خشونت؟
از آیه 26 سوره احزاب[12] که درباره یهودان بنى تشریفات ترحیم مشهد قریظه وارداتی اینگونه برداشت نمى شود که تمامی تشریفات ترحیم مشهد مردان این موسسه قتل عام گردیده باشند. در شرایطی که «الَّذِینَ ظَـهَرُوهُم» را کسانى بدانیم که قول شکنى کرده، در مقابل مسلمان‌ها ایستادند، دو دسته کشته شده و اسیر فی مابین آنان بودند و مضمون‌ اینگونه خواهد شد که از دربین جنگجویان، گروهى را کشتید و گروهى را اسیر کردید. به عبارت دیگر، گروهى از مردان کشته و گروهى از وی اسیر شدند، خیر این که گروهى از بنى قریظه که مردان باشند کشته و تیم دیگر که زنان و فرزندانند اسیر شدند، زیرا ابتداى آیه درباره جنگجویان هست؛ لذا واژه «فریق» در هر دو شکل به مردان جنگ جو تعبیر و تفسیر مى شود.

این گزارش از حیث جمعیتى هم قابل تأمل جدى میباشد؛ چون این تعداد فرد بالغ (در بین هفتصد تا هشتصد) مى تواند بیان کنده جمعیتى حدود چهار هزار نفر باشد در حالى که‌این داده های عددی درباره ی بنى قریظه ـ که فقط یکى از گروههاى حاضر در یثربِ پنج هزار نفرى بودند ـ صحیح به حیث نمى برسد. جالب خیس آن که گفته مى شود بیشتر این جمعیت به دست دو نفر (على(علیه السلام) و زبیر بن عوام) کشته شدند! آیا این خبر براى بد جلوه دادن چهره امیرالمؤمنین جعل نشده میباشد؟

ـ مشکلات جانبى این حادثه چه‌طور قابل حل میباشد؟ جابجایی و زندانى کردن آن تمامی اسیر در منزل یک نفر، عمل ساده اى وجود ندارد. نگهداری از آن ها، تأمین طعام، احتمال فرار و گریز و ده ها خلل دیگر دراین باره متصور میباشد، همانگونه که اعدام صدها نفر در شهرى خرد مانند مدینه، مشکلات بهداشتى زیادى درپی داراست و مى تواند بیمارى هایى را پیشرفت دهد، ولى بیان کننده تاریخ نگاران به این مطالب دقت نداشته اند.

در صورتی‌که اینگونه کشتار بزرگى حقیقت داشت مشرکان و منافقان ساکت نمى نشستند و همانند ماجرا جنگیدن ابن جحش در ماه حرام، حریق زدن نخل ها و وصلت پیامبر با همسر پسرخوانده اش، سر و صدا به پا مى کردند و بیش تر از این داد و فریاد مى کردند.

خداوند متعال فرموده می‌باشد: «هیچ کس گناه دیگرى را به دوش نمى کشد.»[13] نبی آفریدگار هم در قول با مسیحیان نجران تأکید کرد که کسى به خیال جنایت دیگرى مجازات نمى شود. در اتفاق بنى قریظه، تنها یک‌سری نفر از بزرگان این قوم با مسلمان ها دشمنى کردند و سایر با این عمل مخالف بودند یا این که دست‌کم در پیمان شکنى دست نداشتند. کشتن هفتصد یا این که هشتصد بدن به خیال حرکت آن یک‌سری نفر، مخالف احکام اسلام است.

باید دقت داشت که هرچند تمامی تایخ نویسان این کشتار را نقل کرده اند، ولى ریشه آن به راویان قدیمی مانند ابن اسحاق و واقدى برمى گردد. یکى از دانشمندان معاصر با شک و تردید در گزارش هاى ابن اسحاق مى گوید: وی از یهودیان احادیث زیادى نقل کرده و به همین جهت مالک بن انس او‌را دجّال خوانده است. ابن حجر هم مى گوید که ابن اسحاق روایت غزوه هاى یهود را از بازماندگان این قوم گزارش نموده است؛[14] چنان که محمد بن کعب قرظى که در سلسله اسناد روایت بنى قریظه قراردارد، به روایت گویى آوازه دارد.